Dün yolda Sezen Aksu’nun şarkılarını dinlerken bir şey geldi aklıma...Sezen Aksu’nun kendini ifade etmedeki ve bunu müzikle yapıyor olmasındaki güce hayran kaldım bir kere daha.Sonra kendini ifade edebilenleri düşündüm.Bazılarımız yazarak,konusu kendimiz olmayan,ama aslında içimizde illa ki bir parçası olduğumuz-bulduğumuz şeyleri fotoğraflayarak,gizli günlükler tutarak,sessizce bir dostumuza fısıldayarak,çoğu zaman kimseye söylememesini de ekleyerek,birkaç deftere şiirler yazarak ,şarkı söyleyerek,şarkı sözü yazarak,bazen müzikle,bazen de ağlayarak ya da yalnızca susarak yapıyormuşuz bunları...
Aslında bunca gizli saklılığın altında hissedilenleri,sevgiyi,sevgisizliği,öfkeyi yazıya,resme dökme; şimdi olmasa da beni sonra anlasalar da olurun,yeter ki unutulup gidilmesin bu anların, gizli bir mesajı olarak yorumladım kendimce…
İşte ben de bazen adını yemekler, bazen adını Adil’in resimleri, komşular,arkadaşlar,ailem,gurbet,hasret yada hülyalar koysam da düşündüm ki aslında en büyük sebep yukarda anlattıklarımdan farklı bir şey değilmiş...Ne mutlu bana :)
No comments:
Post a Comment