10/10/2012

Camouflage



Hindistan yapimi filimlerinden baska yazicak ne cok seyim var,kimsecikler bilmiyor su aralar..Sayfayi boyle guncelleyerek,hersey yolunda hayat devam ediyoru gostermeye calisiyorum ;)Yillardir yaptigim gibi,ustunu ortuyorum,acmiyorum,bazen cesaret edip bir iki kelime soylenecek olsam,illaki karsimdakinin esref vakti oluyor,susmak en iyi diyorum.Ne zaman biraz mizildancak olsam,mizildandigima binpisman oluyorum.Tahmin ediceginiz uzre,en kotu sozleri,en buyuk hakaretleri yine kendime yapiyorum(Bir dostum soylese boyle yillarca kusulcek cinsten seyler).En cok kendime dusmanlik ediyorum kisaca.Sonra geciyor,yerini hayatin kosusturmacasi,cocuklarin okulu,turkcesi,ingilizcesi,yazmasi,okumasi,aktivitesi falan aliyor da unutuluyor-unutulmus gibi yapiliyor-,sonra hayat bilzdigimiz uzre tam hiziyla devam ediyor...

Bu filimin fragmanini izledik,bayildik.Film bizim burda yeni vizyona girdi,firsat olursa sinemada olmazsa,DVD ye gecince izliycez.

Hindistanlilar konusurken hakkaten kafalarini boyle salliyarak konusuyorlar,acayip tatli geliyor bana.Yan komsumuz gecen aksam isten gelir gelmez,ustundeki kiyafetleriyle(doktordur kendileri) kapiyi caldi,cocuklar disarda oynarken kucuk ogluyu Azra'yi bisikletinden itmis,simdi eve geldim,buyuk oglum soyledi,Jay ozur diliycek Azra'dan dedi.Halbuki ben disardaydim,isteyerek yapmadi cocuk,hem de ozur de diledi,zahmet etmissiniz dedim.Azicik Jay'i sevdik,konustuk.Cocuklar iki dakikada biz kadinla konusurken kikirdadi,kudurdu.Tatli tatli konustuk,konusurken hep kafasini ayni fragmanin son sahnesindeki gibi salladi durdu:)Zor tuttum kendimi,kadini kucakliyip opucektim az kalsin:)

Bazen oyle uzaklik hissediyorum ki memleketime karsi,memleketimdeki insanlara karsi.Fiziksel uzakligin yaninda,bazen hissi olarak da hissediyorum.Hep degil bazen...Herseyden herkesten uzakta buyuyoruz ben dahil hepimiz,kimseyle  ne tatlisini ne de acisini bile yasamadan..Sonra Onlar da benden.Gittigimde herkesi buyumus,yaslanmis,ergen olmus,saclari dokulmus,beyazlamis,yokken yeni dogmus buldugumda,o senelerin kaybini hic telaffisi olmuyor gibi geliyor...

Simdi ben bu yaziyi yazarken,Adil ve Azra kapinin onunde Jay,Kayla$ ve digerleri oynuyor...Yazinin bir ondan bir bundan bahsetmeside Kamufulaj!Adil okulda ogrenmis anlatiyor bize de,hayvanlarin ormanda nasil kamufulaj yaparak kendilerini koruduklarini.Benimki de soylemeye korktuklarimi kamufule etmeye calismis hali bir nevi..

4 comments:

nesli said...

bu anlattiklarinizi derinden hissediyorum, egitim ve is sebebiyle yillarca us de kaldik. dondugumuzde yegenlerim ergen olmus annem ve babam o kadar zor olaylari kendi baslarina atlatmis (cok sukur ki) idi.
simdi ayni ulkede olsak da yine farkli yerlerdeyiz, yine bir birbirimizi yilda bir on gun goruyoruz ve beni icimde en yakinlarima karsi aciklayamadigim ve kapanmayan bir uzaklik var...
gecen yillarin telafisi yok ama insallah ayri durdugumuz zamanlari iyi degerlendigimisizdir diye teselli oluyorum

Hulyalar said...
This comment has been removed by the author.
Hulyalar said...
This comment has been removed by the author.
hulyalar said...

Bende oyle teselli olmak istiyorum,ama o kisminda da bir numara yok inanki benim.