Bugun yeniden

Bugun sabah yeniden ilk bindigim otobusle yolculuk yaptim..
Artik bana biseyler icin sizlanan dostlarimi ve yine tabiki oncelikle kendimi pek hos goremiyorum bu aralar sizlanmalardan oturu..

Independent Facilitator

Ben is mulakatlarini yazayim dedikten bir gun sonra,basvurdugum islerden biri sizi kabul ettik,sizde hala isle ilgileniyor musunuz diye telefon etti.Bu isin bence asil mulakat kismini anlatmaliydim.Ben bir dolu ise basvuruyorum.Sadece egitmen/ogretmen islerinin oldugu ve sadece bulundugum eyalet icin bir web sitesi uzerinden.Bu islerden birinden Independent Facilitator olarak basvurmussunuz,mulakata su tarihte gelin diye telefon geldi.Mulakata gittigim gun tam olarak acaba basvurdugum islerden hangisiydi bilmiyordum.Mulakata girdim,iki bayan hosgeldiniz,tesekkur ederiz,size 6 soru sorucaz,onlari not edicez,sonrada sizin sorulariniz varsa onlari konusucaz dedi.Soru 1:cocuklar otobuste hareket halindeyken onlarin problemlerini halledicek eski deneyimlerinizden bahseder misiniz dedi.Eyvah dedim,ayvayi yedim,school bus-okul otobusu- icin sofor pozisyonuna mi basvurdum ben yahu dedim icimden,halbuki yillar once basit bir kaza gecirdikten sonra araba kullanmayi hic sevmez ve pek korkar oldum,bilen bilir kac besemele getire getire giderim yollarda:)))hic hiz yapamam vs..Hemen kendimi topladim,motive ettim olsun Hulya onuda yapabilirsin dedim:)))ve basladim anlatmaya,son calistigim kreste ogleden sonra ilkokul cocuklarini kucuk ven ile okuldan aldigimizi falan anlattim.Ikinci soruda otobusu kullanmadigimi,sadece yardimci olucagimi kestirdim:)) ve rahatladim,ondan sonra sorulara cok daha guzel cevaplar verdim.Cumaya arariz sizi demislerdi,uzerinden 3 hafta gecti oyle aradilar,iyki aradilar,hizlica islemlerimi hallettim,almam gereken sertifikalari,belgeleri tamamladim ve Carsamba gunu ise basladim.

Isim district'e bagli(milli egitim bakanligimi demeliyim,devlet memurumu oldum demeliyim bilemedim Turkce halini),ve okul takvimiyle calisma tarihlerim ayni.Yapicagim is ise;ozel egitime tabi olan cocuklarin  sabah okula gitmek icin bindigi otobuste asistanlik yapmak,yani cocuklar guvenli mi onu gozlemliycem,hepsi bu!Iki gundur bindigim otobuste 3 cocuk var toplamda,yarin degisik bir route ile yolculuk yapicam,bakalim orda nasil olucak?

Isin en zor aslinda da guzel yani sabah 6'da is basi yapiyorum,ve 9'da isim bitiyor.Sabah gitmek icin bir yarim saat otoyoldan araba kullaniyorum.Sabah otobus garajina gidiyorum.Cok renkli is arkadaslarim var ve hepsi benle tanismak icin can atiyor:)Ilk gun ilk otobus seferinden sonra,benim patronum etrafi gosterdi,isler nasil isliyor onlari anlatti,etraftaki soferlerle beni tanistirdi:))

Cok mutluyum,kimselerin anlayamayacagi kadar mutlu!Bunu anca burda yasayip,bu isi almayi becerenler bilebilir!Ise basvurma,mulakata girebilme adimini atabilenler..

Gecen sefer kreste yasadiklarimi yazmadigima cok pisman oldum,bu sefer unutmadan hep yazasim var,bakalim kismet..

Very Social Kid

Bugun Adil'in ogretmeniyle gorusmem vardi.Bir gun gorusmek istedigimizi soyledik mail yoluyla,pazartesi okul cikisina randevu verdi,Azra'yla birlikte gittik.Ogretmeni toplantinin bir kisminda Adil'inde bize katilmasi gerektigini soylemisti mailde.Adil santranc klubune gitti okul sonrasi,bende sorucaklarimi kagida yazdim.

*Ogleden sonra gunesde vuruyordu Adil'in sinifina,ogretmenin gulen yuzu,yesil gozleri,hafif yaslanmis bile olsa bembeyaz teni ve disleri isil isil parliyordu,ilk defa birine bakinca icim isindi kavramini kavradim-yas 32!-
*Okumaya karsi ilgisi cok az dedim,odevlerini kendi basina yapiyor,ama okumayi kendi basina yapmak istemiyor dedim.Cunku cok sosyal bir cocuk,onda da aktif olmak istiyor.Okurken konusmak,paylasmak,yorum yapmak istiyor dedi.Bende kendim okumayi seven bir cocuk degildim dedi.Bazilari konusarak gozlem yaparak da cok ogreniyor dedi.Adil'de boyle olucak sanirim,ama bu degil ki okumayi birakcak.Neyi okumasi gerektigini konusalim Adil'le ve nasil okumasi gerektigi dedi.Belki kimse ona bunlardan bahsetmedi dedi.?Dogru!
*Dikkati daginik mi dedim?hayir,gayet dikkatli dedi.(pimpirikliyim illa sormam lazim!ADHD gibi seyler var midir Adil'de dedim,hayir hayir dedi)
*Okula ait sinavlari,bu eyaletin standartlarini,bazi ozel testleri falan da sordum,butun bunlari nerden biliyorsunuz dedi..Sasirdi.sevineyim mi uzeleyim mi bilemedim:)Bende California icin ogretmenlik sertifikasi uzerinde ugrasiyorum dedim...good luck dedi;)
*Sonra Adil'i cagirdi iceriye,bir kagida yuvarlak cizip icine reading yazdi,sana neler hatirlatiyor bu kelime,yuvarlagin icine neler yazalim sence dedi.Adil okumak bazen eglenceli,bazen SIKICI dedi.yazdi yuvarlagin icine.Sorumluluk dedi,guzel dedi yazdirdi yuvarlaga.Hangi kitaplar eglenceli hangileri degil dedi,bunun uzerine konustular.Ogretmeni anlatti Adil'e okurken hizli okumasini degil,cunku Adil;in gayet hizli,zor kelimeleri bile guzelce telaffuz edebildigini ama artik 1.sinifin aksine bu sinifta okudugunu anlamanin onemini anlatti,kitap okurken bir kagidi 4'e katlayarak bir kitap ayiraci seklinde kullanabilcegini,ve oraya1-ne dusungunu?2-neye sasirdigini?3-neyi merak ettigini yazabilcegini soyledi.Adil hemen bunu size getirmem gerekiyor mu dedi?Benimle paylasmak istersen gormekten zevk duyarim dedi.Bunlari okurken bu kelimeler size cok abarti,yada tuhaf gelebilir ama ogretmenin agzindan oyle dogal ve uyumlu cikiyorduki inanamazsiniz..Resimli kitaplari mi daha cok seviyorsun diye sordu?Adil israrla chapter book-resimsiz kucuk hikayeler-okudugunu,artik 2.sinifa gittigi icin bunlari okudugunu soyledi(bunlarda benim eserim,artik bebek kitaplari okumamalisin oglum!)Evde kitaplari oldugunu soyledi,kutuphaneden bakip istedigini secip alabilcegini,hangisini begendigine karar verebilcegini anlatti.Bir cumle okuttu.okuttugu cumledeki zor bir kelimeyi nasilda guzel okuduguna dair hemen iltifat ediverdi,cumleden ne anladigini sordu,Adil cumleyi yeniden okudu.Ogretmeni anlamak icin yeniden okuyorsun,guzel bisey bu da dedi.Sonra cumleyi anlamak icin Adil,yazinin ustundeki haritaya bakmaya calisti cekinerek,ogretmeni yaziyi anlamak icin haritayi kullanmaya calisiyorsun bu da cok guzel dedi.Sonra anlatti yeniden,okudugu kitaplardaki resimler ona yardimci olabilir,eger bu tip kitaplari okumayi seviyorsan hep bunlara bakabilirsin dedi(elindekide sinifta ogrencilerin kullandigi ansiklobedi gibi biseydi)Sonra Adil'e yardimci olmak icin benimde,kendisininde hep yaninda oldugunu soylerek bitirdi.Daha aslinda baska seylerde soyledi,not almak istedim aslinda ama utandim.

Butun gun acayip stresliydim,uzuntuluydum.Klasik anne hallerim,niye daha iyi ilgilenemiyorum bu cocukla,emanetime tam sahip cikabiliyor muyum?biraz daha fazla sabir gosteremez miydim dun aksam kitap okurken?biraz daha sakin olamaz miydim markette kostururken?topunu alip ceza vermesem ne olurdu ?diye diye yedim kendimi dun geceden beri.Iyimi hissettim toplantidan sonra,hayir..Adil'in  klubu  bitene kadar soguk parkta ben oturdum,Azra oynadi.Adil hic yuzume bakarken annem isil isil parliyor,guluyor diyebilcek mi acaba diye hayiflandim,dua ettim,soz verdim,niyet ettim..

Herkes bir olmak zorunda degil.Sadece bir dogru,bir guzel,bir yol,bir karakter yok.O belirlenmis kaliba cocuklari tepistirmek kadar manasiz bisey yok,bunu kafana yerlestir Hulya!Dunyaya daha genis bak,ve gecip giden zamanara degil,yeni gelecek gunlere bak...

Is gorusmeleri

Gren Card'imiz geldiginden beri(Ekim 2011),basvurdugum isleri anlatmakla bitmez,ama hic degilse beni mulakata cagiran yerleri yazsaymisim.Cok hayiflandim,gecen gun dusundugumde.Yinede gec kalmis saymadim kendimi,tarih sirasina gore ,aklima gelenleri yazmaya niyet ettim.

Hayirli olsun,bana ve okuyan herkese:)

Ailemizin kaliteli aktive zamani:)

Bizim evin aktivitesi,cocuklarla mutfakta hamur yapmak,ekmek pisirmek.Sonra uzerine yag surup yemeleri.Bu gunler cocuklarim buyudugunde hep tatli guzel ani olarak kalsin,boyle unun tavada yanma kokusu onlara bugunlerin sicakligini hatirlatsin insallah..

Ruhumun garip gidasi

Ilk ne zaman nerde duydum,hatirlamiyorum.(Muhtemelen arabada radyoda?)Sonra sesi cok hosuma gitti,sonra sonra..

Esim hep soyleniyor,arabada cocuklarla guzel biseyler dinle diye:)Cogu zaman cocuk sarkilari dinliyorum,ama sanki araba kullanirken baska bisey yapamadigimdan,muzik dinlemek,cok iyi geliyor bana..Cunku bilen bilir,2 cocukla boyle yanliz ve sessiz elbette vaktin olmadigi gibi sadece  is yaparken bir isi bile yanliz yapamiyorsun.Mesela,camasirlari makineye atarken,kizina yapicagi seyleri dikte ediyorsun,yemegin soganini kavuruken bir taraftan bulasik makinasini bosaltip,oglana sesleniyorsun,kitabini getir okuyalim diyorsun,olurda aksam film izlerken ya makinayi dolduruyorsun,yada camasirlari katliyorsun falan..
O yuzden arabada sahip oldugum kendimce de luks saydigim bu seyi cok seviyorum:)
*Esim gecenlerde bisey hediyesi olarak bana Adell'in cd sini almis,arabada dinleyip durayim diye herhalde:)) Cok sevindim.

Adil ve ben

Adil ve ben.Bir elmanin iki yarisi gibi degil,benden,bir elmadan kopmus parcasi ,ceyregi,kosesi gibiyiz.Hislerimiz,tepkilerimiz hep ayni cekirdekten geldigini belli ediyor.Benim butun zaaflarim,zayif yanlarim,guclu yanlarim hepsi o elmanin ceyreginde.Ceyrek haliyle ama.

Eskiden cokca dertlendigim bu durum icin simdilerde aslinda hepside  benim sucum degil,bazi seyler gercekten genetik diye teselli ediyorum kendimi..

Benim oglum buyudukce bana benzedi.Yuzu,gozu,eli,boyu,saci da benziyor,ama en cok huylari benziyor.Ve o yuzden onu en iyi ben anliyorum.Hemde cok iyi,hem de cok kalpten anliyorum.O yuzden hic bir asiriligina kizamiyorum.

Sabahlari hava aydinlanmadan kalkip cizgi film izlemesi,seker asirmasi,sokagi cilginca cok sevmesi gibi seyler benim cocuklugumda oldugu gibi,baskalarinin cocuklugunda da olmustur,Adil'de oluyor..Herkesin isine burnumu soktugum,olaylar beni rahatsiz ediyorsa mudahale edemeden duramadigim gibi,Adil'de 7 yasindaki halini yasiyor..

Hani ben bazen surda yaziyorum,kiziyorum kendime.Ama Adil'e kizamiyorum..Adil'in yuzu hic gulmeyen,nesesiz ogretmeni 1.siniftayken Adil'in sinifta ogretmen gibi davrandigini,herkesin her isi dogru yapabiliyor mu diye etrafta dolandigindan sikayet etmisti.Ben o zaman "e tabi bende oyleyim"diyemiycegimden "that used to my problem too"diye soylemistim ogretmenine..Adil'i ben anlayabilirdim,ama herkes degil elbet...

Ismi gibi oglum,kendi boyuna bakmadan adalet ister her yerde,sanarki adaleti sagliycak kendisi.Saglayamadigi yerde,uzulur,hemen aglar..Aglar ve hemen uyur.Uyuyunca gecer sanar..

Adil benim elbette daha iyi bir versiyonum.Ama sebebi benim daha iyi bir anne olmam degil,-keske annemin yarisi kadar bile olabilsem-muhtemelen evimizin-yuvamizin mi demeliydim?- daha sicak bir atmosfer olmasi.Belki benim bu konuda daha talihli,sansli olmam..


Biliyorum oglum,seni en iyi ben bilmiyorum,ve artik bana benzedigin icin de hicmi hic uzulmuyorum...
Benim bu  anlattiklarim senin guzelligini anlatmaya yetermi?Yetmez,sadece baslangic olur.Bu benim dogum gunu yazim olucakti,oldu da:)Iyki dogdum,dogdun..

Sabah gunesi

Gecen haftalarin biriydi,sabah arkadasin evine gidiyordum,arabayi kullanirken kamerayi cekmek degildi niyetim,isiklarda ceker dediydim,yetismedi.
Sabah,yollar,serinlik,radyoda calan muzik,bu ani kaydedeyimde ilerde ihtiyac halinde kullanirim demistim,iyki demisim:)Verdigim sinyalin sesi,arada navigasyonun seside eslik ediyor muzige:)

Bakmali...

Bu haftaki calismam;bir liste cikarmak.Bakim gorum bakalim,nerde neler yok,neler var!Ama biseyler olmali,olmali,yapilmali,bakilmali.

resimin kaynagi icin tik

Kurban Bayrami 2012,LA

Bu bizim evde bayram klasigi oldu,evden bayram namazina cikmadan once cekirdek ailemizin fotografini cektirmek...

Istırabın faydaları

Nuray Ablam paylasmis yaziyi,usenmeyin okuyun demis.Ben usenmedim okudum,bence bu bunalimdan ne zaman cikicam?/Bu bunalim mi ataletsizligimi yenememek mi?/Konusamiyorum acilarimi,dertlerimi/diyenler usenmesin okusunlar..Yazinin asli surda

KEMAL SAYAR - PROF. DR., MARMARA ÜNIVERSITESI TIP FAKÜLTESI PSIKIYATRI ANABILIM DALI   -  

 16 Eylül 2012  

Istırabı uyuşturduğumuz bir dünyada yaşıyoruz. Çılgın bir hızla, alabildiğine tüketerek, acıyan yerlerimizle yüzleşmekten kaçarak. Mutluluk tacirleri bize ıstırabı yok saymamızı, onu görmezden gelmemizi, inkâr etmemizi söylüyor. Oysa ıstıraptan da öğreneceğimiz bir şey var.

Hz. Eyüp'ün çilesinden öğreneceğimiz bir şey var. Mutlu hayat, aramakla bulunmuyor. Mutlu hayatı, ıstırabın her türlüsünden her ne pahasına olursa olsun kaçmak suretiyle edinemiyoruz. Bir mutlu hayat olacaksa eğer, o biraz da kendi ıstırabımızla yüzleşme, onu yaşama ve ondan öğrenme çabamızdan kaynaklanacak. İnsanız biz, kendimiz ve içinde yaşadığımız dünyaya dair bir bilince sahibiz. Bu farkındalıkla kendimizi, dünyayı ve etrafımızdaki insanları sıra dışı biçimde değiştirebiliriz. Bilinç yeteneğimiz iki ucu keskin bir bıçak gibi: Duygusal ve zihinsel başarılarımızın kaynağı olduğu kadar, bizi hayvanların muaf olduğu çetrefilli ve sancılı soruların da kucağına getirip bırakıyor. Hayatımın bir anlamı var mı? Niçin yaşıyorum? Neden varım?

Mutluluğun haz eksenli tarifi kusurlu. Bugün her türlü hazza zaman içinde alışabileceğimizi biliyoruz. Haz, insana sürgit bir mutluluk hissi vermekten uzak. İnsan ulvi saydığı değerlere sadakatten doğan bir mutlulukla da taçlandırabilir hayatını ve bu anlayış, ıstırabı umacı gibi algılamaz. Mutluluk; yüce değerler uğruna geçirilmiş erdemli bir hayatın hasılası olamaz mı? İnsanın kendisine ve en derinden savunucusu olduğu şeye sadakatten ve iç bütünlükten oluşan, değerlere bağlı bir hayat da pekâlâ mutluluğun anahtarı olabilir. Bu tür bir mutluluk; insanı dönüştüren, aldığı noktadan daha iyi bir noktaya götürüp bırakan, üretken bir ıstırapla mümkün olabilir.

Schopenhauer'in söylediği gibi, farkındalığın artışının bedelini ıstırapla öderiz. Bir hayvan ölüm üzerine düşünmez, ölümü üzerine kaygılanmaz. Ölüm ötesinde kendisini nelerin beklediğine kafa yormaz. Ölüm farkındalığı kısıtlı olduğu için yoğun bir ölüm korkusu taşımaz. Evet bilinçlilik ıstıraba gebedir ancak, bilincin bağışları için de ıstıraba değer. Sorunlarımızın pek çoğu, biz onlarla yüzleşemediğimiz için devam eder. Bir genç düşünün, mükemmel bir ilişkinin düşünü kuruyor ancak ilişkilerini geliştirmek için kılını kıpırdatmıyor ve sonunda koyu bir yalnızlığın ortasında kalakalıyor. Bir adam düşünün, kibri yüzünden herkesi itiyor ama bunu kendisine söyleyemediği, kendi kusuruyla yüzleşemediği için giderek yalnızlaşıyor. Bir asker düşünün, doğru bir amaç için savaşmadığını düşünüyor ve silah bırakmak istiyor. Savaşmayı reddediyor ve grubu tarafından dışlanıyor (üretken ıstırap) veya bilincinin onayı olmaksızın savaşıyor (üretken olmayan ıstırap). Bizi hiçbir yere taşımayan ve hayata hiçbir değer eklemeyen ıstıraba üretken olmayan ıstırap diyoruz. Üretken bir ıstırap için kendi benliğimizin zayıf, kırılgan, incinmiş ve örselenmiş parçalarıyla da karşılaşabilmemiz gerek. En önemlisi, ne kadar acı çeksek de kendi içimize çıplak gözle bakabilmemiz gerek. Çokları narsistik bir özsevi (kendine âşık olma) haline kaçarak, kırılgan taraflarıyla yüzleşmek istemez. Âşığı tarafından incitilmiş kişi, kurduğu yeni ilişkilerde soğuk ve mesafeli durmakla veya belki ilişkiden ilk ayrılan kendisi olmakla, yeni düş kırıklıklarına karşı korunduğunu sanır. Bir önceki reddedilişin acısı öyle büyüktür ki, kişi kendisini inciten kişiyle özdeşleşerek o acıyı reddetmeyi öğrenir. Sonuçta, başkaları onu reddetmeden onları terk eden bir 'seri âşık' olur çıkar. Seri âşık şifa bulmak istiyorsa eğer, kırık kalbiyle yeniden bağ kurmalı. Kişiliğinin kesilip atılmış parçasıyla yüzleşmeli ve bütünleşmeli. Fark etmeli ki, benliğinin o incinmiş parçasını reddetmekle sadece kendi sorunları katmerlenmiyor, başka insanların hayatlarına da olumsuz etkilerde bulunuyor. Yüzleşme ve değişme sancısından kurtulayım derken başka insanları acıya boğuyor.

DEPRESYON MUTLULUĞUN ZIDDI DEĞİL

Istırabın gerçekliği yeni bir biçimde tanımamıza yardım edebileceği fikri, bazı sanayileşmemiş toplumlarda zaten vardır. Güney Pasifik'teki İfaluk halkı üzerine yaptığı çalışmada antropolog Catherine Lutz, bu insanların depresyonu mutluluk arayışına zıt ve dolayısıyla değersiz bir durum olarak değil, kendilerini içinde buldukları durumları daha iyi anlamalarına yardım edecek bir duygu olarak gördüklerini göstermiştir. İfalukların depresyonu anlama biçimi, 'depresif gerçekçilik' olarak bilinen çalışmalarla da deneysel destek bulmuştur. Bu araştırma, çökkün (depresif) kişilerin hayatın bazı alanlarında daha doğru tahminlerde bulunduklarını göstermiştir. Depresyon insanın kendi lehine yonttuğu, annemin tabiriyle 'herkesin kendi çanağına sağdığı' iyimser tarafgirliği ortadan kaldırır. Başarıya dair gerçekçi olmayan beklentilere, depresyon tarafından kökten bir biçimde meydan okunur. Elbette bu bulgular, çökkün insanların gerçekliği her zaman daha doğru algıladığını göstermez ancak, en azından, çökkün olmayanların gerçekliğe daha yakın olduğu fikrini sorgular. Hülasa etmek gerekirse ıstırap, varlığın mutsuz taraflarına ışık tutar. Varoluşun aydınlık ve karanlık tarafları var, tatlı ve acı yanları var. Ruhsal durumunuza göre kendinizi bunlardan birine ayarlayabilirsiniz ama ancak ikisine birden alıcılarını açan insan, daha tam ve bütün bir insan deneyimine kendisini açmış olur.

Istırap, bizi diğer insanların ıstırabına daha duyarlı olmaya çağırır. Bir terapist olarak sözgelimi ben, insanların anne veya baba kayıplarını dinlerken, babasını kaybetmiş bir kişi olarak artık çok daha duyarlı olduğumu görüyorum. O acıyı yaşadığım için insanların ne hissettiklerini çok daha iyi anlayabiliyor ve onlara da anlaşıldıkları hissini verebiliyorum. Istırap, anlayışı keskinleştirir ve kalbi yumuşatır. Istırap, merhametin kalbinizde kök salmasına yardım eder.
Üretken bir ıstırapla daha önce düşünmediğimiz şeylerin bilincine varırız. Öteki insanların ıstırabına dikkat kesilerek merhametle donanırız. Kendimizden sakladığımız, yüzleşmekten kaçındığımız kişilik özelliklerimizle (bencillik gibi) yüzleşiriz. Ya da yoksulluk, toplumsal baskı veya adaletsizlik gibi sosyokültürel etkenleri fark ederiz. Bu özellik ve etkenler hep orada vardı ve duruyordu, sahne arkasından hayatlarımızı sevk ve idare ediyorlardı ancak çektiğimiz ıstırapla dikkatimizi çektiler. Bu farkındalık, eğer hayatlarımızı bozuyorlarsa onları düzeltmenin ve eğer bizi zenginleştiriyorsa onlarla bütünleşmenin ilk adımıdır. Yunus'u, Mevlânâ'yı, Kierkegaard'ı, Gazali'yi, Tolstoy'u ve daha sayısız ilim ve irfan ehlini pişiren, onları daha üstün bir varoluş boyutuna taşıyan unsurlardan birisi, hayatlarındaki ıstırap ve çiledir.
Üretken ıstırabın ilk evresinde hayattan koparız. Ortasında kim ve ne olduğumuzun bilgisi değişmeye başlar. Ve nihayet sonunda, yeni yaşantımızla bütünleşir ve yeni bir insan olarak dünyaya geliriz. Artık öncekinden farklıyızdır. Fena ve beka. Yok oluş ve yeniden doğuş. Bunun için deneyimin bizi büyütmesine izin vermemiz, ıstırabı değişik anesteziklerle uyuşturmamamız gerekiyor. Zira modern dünya, ıstırabı hızla üretken olmayan biçimlerde uyuşturmaya yelteniyor. Böylece ıstırap anlam ve değerini hayatlarımıza katamıyor. Istıraba verilen olumsuz tepki onu üretkenlikten uzaklaştırıyor. O halde, geldiğinde bize çok şeyler öğretecek olan acıya, hoş geldin diyebilmeyi başarmamız gerek.
Gelin bu farkındalık yolculuğuna, hayatın hüzün ve neşeyi içinde barındırdığını, hüzün ve neşenin birbirini tamamladığını kabullenerek başlayalım. İnsan neşeyi kaybetmekle hüzne gark olabilir, hüzünden bir şey öğrenmekle de ruh hali neşeye tebdil edebilir. Yaşama sanatı, ıstırabımızdan öğrenmek ve neşemizi besleyip büyütmekle hükmünü icra eder.
Burada bir okur bana şunu sorabilir: Istırabımızın üretken olup olmadığını nasıl anlayacağız? Kıstasımız şu soruda gizli. Istırabımız yararlı bir değişime öncülük ediyor ve onu kolaylaştırıyor mu? Eğer ıstırabımız bize işkence ediyor, bizi yerimizde saymaya icbar ediyor ve onu aşacağımız yeni yöntemler aramaktan vazgeçiyorsak, onun üretken olmadığını söyleyebiliriz. Üretken bir ıstırap aktif bir çaba içerir ve bizi daha iyi bir hale taşır, önümüzü tıkayan engelleri görerek onları aşmamızı sağlar. Bir nevi, büyüme sancısı. Üretken olmayan ıstırap, huzursuzluğumuzun kaynağına inmek ve onu anlamak çabasını içermez, o uyuşturulmanın derdindedir. Istırabımızı aşırı heyecan arayışı, kaçış zihniyeti, alkol, işkoliklik, takıntı veya iptila halleriyle uyuşturmaya çalışıyorsak, aman dikkat. Istırabımızın köklerini anlamak ve onları dönüştürmek için hiç çaba harcamıyoruzdur.
Üretken olmayan ıstırapta yas ve gözyaşı yoktur, çünkü yas bir manada 'kayıp nesne'nin gitmesine izin vermektir. Bir yaşam biçimi, bir inanç türü, bir insan, bir meslek, bir alışkanlık, bir hayat safhası. Bunların gitmesine izin verebildiğimizde, bunun için acı çekip gözyaşı döktüğümüzde yaşadıklarımızdan bir şeyler öğreniriz. Nihayet: Istırabımızın içinden dünyayı sorgulayan bir tavır çıkarabiliyor muyuz? Mesela bir şeylerin yanlış gittiğini görüp de psikoterapiye yönelen insanlar böyle bir sorgulama niyetiyle terapi koltuğuna otururlar. Dünyaya soru sorabiliyorsak, acımız daha üretken olmaya başlamış demektir.
Kimileyin çok korkutucu, acı ve rahatsızlık verici olsa da ıstırabın bize öğretmesine izin vermemiz gerekir. Sabır, tahammül, kabulleniş, çevremize duyduğumuz ilgi ve merhamette yoğunlaşma, ıstırabın bize bağışladığı hassasiyetler olabilir. Istırabı olumsuz düşünce veya biyolojik yetersizliğin bir belirtisi olarak değil, içimizde sağlıklı kalan bir yerin bir neşidesi, bir haykırışı olarak da okumak mümkündür. Bu nazarla bakıldığında, acımızda bir hikmet saklıdır.
Hayat bir hikmet şöleni. Istıraplarımızdan öğrenmeye başladığımız gün, olgunluk yolculuğunda bir durağı geride bırakmışız demektir.

Bugun dunden guzel...

Her gun bir oncekinden farkli.Bazen guzel,bazen daha kotu.Bugun dunden guzel,cunku dun cok guzel biseyler oldu.Guzel biriyle tanistim,hayatini dinledim.Butun yarama bereme surdum anlattiklarini,sifa oldu.

Bu yeniden hasta olmiycam anlamina gelmez elbette,ama sen bugune bak di mi?

Alo dedim,alo dedi

Artik eskisi gibi korkmuyorum kirik doku yanlarimi konusmaya,ortaya cikarip konusmaya.En azindan simdilik,en azindan kendimle.Her kirik dokuklugun pesine,komik anilar nasil oluyor,nasil giriyor bilmiyorum ama geliyor aklima.

Mesela bugun,yine kendimce yok seylere uzulmus,yikanmis camasirlari katlarken,ha agladi ha agliycak haldeyken birden aklima Yenikoy geldi.Sonra yazlari gecirmek icin Nuray ablam Tokat'tan bize gelirdi,o gunler gecti aklimdan..Nuray ablam gun boyu disarda olup,eve gelince anneme sorardi,anne beni ariyan oldu mu diye?(Cep telefonlarimiz yok elbette o zamanlar)Arayan genelde olmazdi,oldugunda da ablam tekrar tekrar ne dedi diye sorardi.Halbuki denilen ayni sey,Nuran evde mi?ben su,gelince beni arasin falan..Ama ablam ikiser ucer saat arayla ne dedi arkadasim anne telefonda diye sormaya devam edince,annem artik ;telefon caldi,kaldirdim,alo dedim,alo dedi diye anlatmaya baslamisti:))













                       Annem,ablam/2012 Yenikoy



Icindeyken niye bilmem hep tuhaf/zor/bunaltici/siradan/gereksiz/ mis gibi gorunen gunler,gecip gidince oyle bir tatli geliyorki,hep onlarla avunuyoruz-um.Su kimselere komik bile gelmiycek tatli ani,benim gunumu kurtardi,evde cocuklar ve arkadaslari varken sebepsiz aglamalar yerine,sabah kizlarla evcilik oynayip,erkeklerin hapse attiklari oyuncak bez bebeklerini hapisten kurtarip,oglen parkta hoplayip,sonrasinda oglen yemegini yesinler diye cocuklari zorlamak yerine cikolatali sut ve sucuklu tost menusuyle senlenebildi...                  

Bu benim icin mi Hulya?

Bu yaziyi okuyup,cok begenip,cok ihtiyacim oldugunu dusunup,ciktisini alip buzdolabinin ustune asmistim.Uzerinden bir iki ay gecti herhalde,ben ara ara bakiyordum yine.
Gecenlerde esim dedi;bunu ben okuyayim diye mi astin Hulya?Yooo dedim,senin bir suru acik penceren var,kendim icin astim.

Stanford prison experiment

Gecenlerde arkadaslarla bir aradayken ,birisi bahsetti bu deneyden.Konusmanin basini yakalayamadim diye,sonra soru soramadim.Ama cok ilginc geldi.Eve gelip,arastirdim,bakin neymis;(yazi blog.milliyet'ten)

Bir deney; Stanford Hapishanesi (üniforma etkisi)

Stanford Hapishanesi deneyi "denetimsizgüç, güç değildir"  sözünün açık bir şekilde ortaya konulmuş halidir. Sosyal psikolojide daima ilgimi çeken ve sonuçları bakımından tarihe geçmiş olan bu deneyi sizinle paylaşmak istiyorum.

Deneyi uygulayan kişi sosyal psikolojide önemli bir yer edinmiş psikoloji profesörü PhilipZimbardo' dur. Stanford Hapishanesi deneyinde ölçüme tutulmak istenen konu; insanların elineüniformalar ve yahutta GÜÇ ve gücü uygulama yetkisi geçtiği zaman bu yetkinin onlar üzerindeki etkisidir. Nitekim deney beklenenden çok daha fazlasını vermiştir. Zimbardo'nun o dönemde bu deneyi uygulama nedenlerinden biri de normal insanların savaş esnasında asker ve yetkili kişiler haline geldiklerinde  nasıl birer "zalim" e dönüştüklerini incelemekti.

Deney için 1971' de Stanford Üniversitesi'nde bodrum katında hapishane ortamı oluşturulmuştur. Hapishane ortamı kameralarla izlenebilecektir. Zimbardo bu deney için 24 erkek lisans öğrencisi seçmiştir. Deneyde kullanılan deneklere bu deneyin bir hapishane deneyi olduğundan bahsedilmiştir ve deneye katılan denekler deney sonunda yüklü miktarda ücret alacaklardır. Deneyde deneklerin 12 tanesi gardiyan, diğer 12 tanesi suçlu mahkumlar olacaktır. Deney için Zimbardo 2 haftalık bir süreç belirlemiştir. Ancak deney 6 günün sonunda katılanlarda deneyimlenen duygusal travmalara bağlı olarak sonlandırılmıştır. Peki bu kadar kısa sürede sonuçlanmasına neden olacak duygusal travmalar nasıl gerçekleşti ?

Zimbardo deneyin gerçekçiliği yansıtması açısından her türlü olanağı değerlendirmiştir.Deney 9 mahkum ve 9 gardiyanla başlamıştır. Mahkum rolündeki denekler polislerle evlerinden suçlu gibi alınmıştır. Daha sonra suçlu bir mahkum hangi aşamalardan geçerse hepsinden geçmişlerdir. Polis merkezinde hepsinin parmak izleri alınmış, fotoğrafları çekilmiştir ve daha sonra hapishaneye gelen mahkumlar,çırılçıplak soyulmuş, temizlenmiş, mahkum kıyafetleri verilmiştir.

Gardiyanlar ise vardiya ile çalışacaklar ve evlerine gidebileceklerdi. Onlara da gardiyan üniformaları ve cop verilmiştir. Zimbardo gardiyanlarla özel bir görüşme yaparak hapishanede düzeni bozan davranışa kesinlikle izin vermemelerini belirtmiştir. Ancak düzeni nasıl sağlayacakları konusunda kesin bir direktif vermemiştir.Gardiyanlar mahkumlara karşı şiddet kullanmamaları konusunda da bilgilendirilmiştir.

Deneyin gerçekçiliğe uyum sağlaması konusunda yapılan bu çalışmalarda amaç mahkumların suçlu psikolojisine adapte olmalarıdır ;pasif,boyun eğen,emir alan gibi...Aynı zamanda gardiyanların da ellerinde gücü tutan güçlü,emir veren,yöneten psikolojisine girmelerini sağlamaktı. Böylece insanların otorite ve otoriteye itaat konusunda nereye kadar gidebileceklerini görmekti.

Deneyin etkileri daha ilk günden kendini göstermeye başladı. Mahkumlar ve özelliklede gardiyanlar rollerine hemen uyum gösterdiler. Mahkumlar hücrelerine yerleştirildi. Gardiyanlar onlara emir vermeye başladılar. Mahkumlardan emirlere karşı çıkanlar oldu. Gardiyanların otoritesini çok fazla ciddiye almadılar.Gardiyanlar gitgide sertleşmeye başladılar. Düzeni sağlamak gerektiği ve fiziksel ceza kulllanmamaları gerektiği için sözlü olarak mahkumlara oldukça fazla hakaret ettiler. Mahkumlar da onlara hakaret ettikçe bu sefer şiddet içermeyen fiziksel cezalara başvurdular. Tuvaletleri temizlettiler,yoklama alma süreçlerini, fiziksel egzersiz süreçlerini uzattılar.

Deneyin daha 2. gününde mahkumlar isyan çıkarmışlar,elbiselerini çıkarmış, yataklarını kaldırmışlardır.Bunun üzerine gardiyanlar oldukça fazla öfkeye kapılmışlardır.Düzeni sağlamak için yangın söndürücüyü kullanmışlardır.İsyan eden ve kontrol edilemeyen mahkumlardan biri Zimbardo'nun müdahalesiyle deneyden çıkarılmıştır. Deneyin 4. gününde mahkumlardan biri hezeyan geçirmiştir. Duygusal travma yaşayan ve kendi tabirince ağır koşullara dayanamayan mahkum hastaneye kaldırılmıştır. Gardiyanlar deneyin son günlerinde otoritelerini iyice kullanmaya başlamışlar,mahkumlara tuvalete gitme izni vermemişler,onları yerlerde yatırmışlar ve hafif şiddet gösterilerine başlamışlardır.Bununla beraber mahkumlar aralarında anlaşarak sürekli isyan çıkarmışlar,kaçmaya çalışmışlar ve duygusal travmalar yaşamaya başlamışlar deneyden çıkmak istemişlerdir. Zimbardo şiddetinde baş göstermesiyle beraber 6. gününde deneyi iptal etmek zorunda kalmıştır.Deneyin erken sonuçlandırılması mahkumları sevindirmiş,gardiyanları üzmüştür.

Zimbardo'nun deneyini günümüzde bir çok alana rahatlıkla görebiliriz. Bir çok normal insana otorite ve otoriteyi sağlayan üniforma ve yetki verildiğinde neler yapabileceği konusunda ne yazık ki bir sınır yok. Gerek savaşlarda,gerek siyasi politikalarda, gerek toplum huzurunu sağlamaya yönelik müdahalelerde "denetimsiz güç, güç değildir." En basit örneğini görmek isterseniz 2 çocukla oyun oynarken birine diğerinin üstü olarak bir rol verin ve olacakları izleyin...

Son olarak Zimbardo'nun Stanford Hapishanesi deneyini anlatan 2 tane güzel film var. Bunlardan biri 2001 Almanya yapımı "Das Experiment". Bir diğeri de Alman yapımından ABD'ye uyarlanan 2010 yapımı "The Experiment". İkisini de izlemenizi tavsiye ederim.

 Cok hosuma gitti,cok anlamli buldum.Etrafiniza bir bakin,guc verilipte o gucu iyi kullanmayan ne cok insan bulucaksiniz!Bunlarin asker,gardiyan olmasina da gerek yok,annenin cocugu uzerindeki guc'e,ogretmenin ogrencisi uzerindeki guce bakarak baslayabilirsiniz..

İnsanlardan öylesi...

“İnsanlardan öylesi de vardır ki, Allah’a, sırf bir hesaba binaen, imanla küfrün arasında bir yerde ibadet eder. Şayet umduğu faydayı elde ederse onunla huzur bulup sevinir, eğer bir sıkıntı ve imtihana mâruz kalırsa yüzüstü dönüverir. Dünyayı da âhireti de kaybeder. İşte apaçık olan hüsran budur.” (Hac, 22/11) (12:15)

Severim,

Universtede 50 yasini gecmis bir hoca,dersin ilk gununde kendini tanitiyordu bize,dersin iceriginden falan sonra,neler yapmayi sevdigini soylemek icin bir tek sey soyledi,romantik roman okumayi severim,hem de cok severim dedi,soyle saclarini geriye dogru ittirip yuzune hos bir gulumseme kondurarak:)

Ben de severim(ama sira bana gelip ben  kendimi tanitirken diyemedim tabi).
Ben birde boyle muzikleri de severim:)Sevdigimle paylasmayi da severim,sevmeyi sevilmeyi de severim.Sonra, cocuklarla arabada bunlari dinlemeyi de severim.Cocuklar parkta oyun oynarken onlari izleyip,bunlari dinlemeyi de soylemeyi de severim..

*Plain White T'in ilk ve en sevdigim sarkisi icin tik!Plain White T's - Hey There Delilah

Ayni kapinin onu

Anlaticak basari oykum olsun isterdim,sunu da yaptim,bunu da denedim olmadi,yilmadim,soyle de denedim,boylede.Sonunda oldu diye yazmayi...
Ama benimki bilmem son bilmem kac yildir hep ayni son..Ve isin tuhafi her olumsuzluktan sonra bu sefer vazgeciyorum denemeyi diyorum,ama vaz-dagecmiyorum.Yine bisey bulup,onunla ugrasip,yine ayni bildigimiz son oluyor..
Simdi buraya tasindiktan sonra,yeni yere tasinmanin verdigi tazecik,korpecik umutlarida getirdiydim,zahmet etmisim.Bir kac bisey,dene gor,oldu san sevin,olmadigini gor,biraz uzul,gecince yeni bisey bul,biseyleri gecince basardigini sanip,tamam bu sefer tamam de,sonra yine uzul,artik bu sefer son vazgeciyorum ,gercekten bu sefer vazgeciyorum de,ama vazgecememe..
Bugun sabah,bu sefer etraftan topladigim umutlarla yine gittim bir okula,Adil'i okuluna birakip,Azra'nin elinden tuta tuta,cevap:since you are non-resident you are not eligible....
Nolur,bari bu sefer gercekten vazgeceyim,ayni kapiyi tiklatmaktan vazgecip,hayirlisi diyeyim..

*Bu ne konusuyor diye dusunuyorsaniz,yillardir konusamadigimi konustugumdan pek karisik gelebilir.Bu sefer bari bu hislerim unutulmasin diye yazmaya karar verdim.

Buyumek

Hep 2 aylikla-8 aylik arasinda bebeklerinizin ne cok buyudugunu,yada 1 yasla-3 yas arasinda nasil gelisim gosterdiginden ,nasil degistiginden bahsederiz..
Ama hic 23 ile 30 yas arasindaki buyumemizden bahsetmeyiz,halbuki ben 30'indan sonra daha yeni buyumeye baslamis,ya da 23'ten sonra buyumus bir suru insan taniyorum..

Ozetle

 Iki kardesin olmazsa olmaz pozlarindan bir kare

 Bir anneyi tavlamanin en kolay yolu:)

 Evde hic lap-top yok,tablet yok.Tek bilgisayarimiz 9 sene once geldigimizde aldigimiz destktop,ama bu Azra surekli elinde oyuncak lap-top calisiyor..

 Buket Ablamin hediyesi, masa ortum.Boyle masaya sererken oksaya oksaya seriyorum tabir-i caizse,uzerine canli cicek gelince hemen fotografladim..

 Cocuklar sinemada keyif halinde!

 Cocuklarla cok severek ve keyif alarak gezdigimiz Irvine Global Festivalden

Ve bizim oglanin son gunlerdeki keyfi,ev insaa etmek.Bunca lego olayindan sonra muhendismi olucak bu oglan derdim ama All is well 'i izledikten sonra bisey dememeli sanirim:)

Camouflage

Hindistan yapimi filimlerinden baska yazicak ne cok seyim var,kimsecikler bilmiyor su aralar..Sayfayi boyle guncelleyerek,hersey yolunda hayat devam ediyoru gostermeye calisiyorum ;)Yillardir yaptigim gibi,ustunu ortuyorum,acmiyorum,bazen cesaret edip bir iki kelime soylenecek olsam,illaki karsimdakinin esref vakti oluyor,susmak en iyi diyorum.Ne zaman biraz mizildancak olsam,mizildandigima binpisman oluyorum.Tahmin ediceginiz uzre,en kotu sozleri,en buyuk hakaretleri yine kendime yapiyorum(Bir dostum soylese boyle yillarca kusulcek cinsten seyler).En cok kendime dusmanlik ediyorum kisaca.Sonra geciyor,yerini hayatin kosusturmacasi,cocuklarin okulu,turkcesi,ingilizcesi,yazmasi,okumasi,aktivitesi falan aliyor da unutuluyor-unutulmus gibi yapiliyor-,sonra hayat bilzdigimiz uzre tam hiziyla devam ediyor...

Bu filimin fragmanini izledik,bayildik.Film bizim burda yeni vizyona girdi,firsat olursa sinemada olmazsa,DVD ye gecince izliycez.

Hindistanlilar konusurken hakkaten kafalarini boyle salliyarak konusuyorlar,acayip tatli geliyor bana.Yan komsumuz gecen aksam isten gelir gelmez,ustundeki kiyafetleriyle(doktordur kendileri) kapiyi caldi,cocuklar disarda oynarken kucuk ogluyu Azra'yi bisikletinden itmis,simdi eve geldim,buyuk oglum soyledi,Jay ozur diliycek Azra'dan dedi.Halbuki ben disardaydim,isteyerek yapmadi cocuk,hem de ozur de diledi,zahmet etmissiniz dedim.Azicik Jay'i sevdik,konustuk.Cocuklar iki dakikada biz kadinla konusurken kikirdadi,kudurdu.Tatli tatli konustuk,konusurken hep kafasini ayni fragmanin son sahnesindeki gibi salladi durdu:)Zor tuttum kendimi,kadini kucakliyip opucektim az kalsin:)

Bazen oyle uzaklik hissediyorum ki memleketime karsi,memleketimdeki insanlara karsi.Fiziksel uzakligin yaninda,bazen hissi olarak da hissediyorum.Hep degil bazen...Herseyden herkesten uzakta buyuyoruz ben dahil hepimiz,kimseyle  ne tatlisini ne de acisini bile yasamadan..Sonra Onlar da benden.Gittigimde herkesi buyumus,yaslanmis,ergen olmus,saclari dokulmus,beyazlamis,yokken yeni dogmus buldugumda,o senelerin kaybini hic telaffisi olmuyor gibi geliyor...

Simdi ben bu yaziyi yazarken,Adil ve Azra kapinin onunde Jay,Kayla$ ve digerleri oynuyor...Yazinin bir ondan bir bundan bahsetmeside Kamufulaj!Adil okulda ogrenmis anlatiyor bize de,hayvanlarin ormanda nasil kamufulaj yaparak kendilerini koruduklarini.Benimki de soylemeye korktuklarimi kamufule etmeye calismis hali bir nevi..

Al iz vel..

Bu guzel Californianin en sevdigimiz yanlarindan biri,bir suru degisik milletten arkadasimizin olmasi oldu.Utah'da bir kac tane de olsa vardi,ama burda bir dolu !Asyali ve ozellikle hintliler var.Apartmanda da klasik oldugu uzre,alt komsum yasli beyaz Amerikali.Bonie 'e yasli diyenler utansin,Helen 91 yasinda!


Yan komsumuzun,Adil'le ayni okula giden bir yas buyuk oglu,ve Azra'yla yasit kucuk oglu hindistanli.Ozellikle ingilizce aksanlari cok hosuma gidiyor hintlilerin:)Ogleden sonra kapinin onunde hep birlikte oynuyorlar.

Annecafeninin su yazisini okudugumda gordum bu sarkiyi,sonra filmi izledim,hem agladim,hem guldum,hem utandim.Merak edenler,yotubedan filmi izlesinler..Disleksi ( öğrenme güçlüğü ) bir çocuğun yaşadığı sorunları anlatan film.Bum bum Bole butun ev ahalisinin en sevdigi sarkisi oldu!Filmin adi,Her Çocuk Özeldir - Yerdeki yıldızlar

Hint yapimi filimi ve muzikleri sevince birde bu filmin tavsiyesi uzerine,izledim.Fragmanini izleyince hic begenmesemde,aslinda filim sahaneymis!Onu da gulerek ve ah ederek izledim...All is vel!

From Los Angeles

Geldik,yerlestik,anlastik,sasirdik,sevindik,dusunduk,umutlandik,tazelendik,hayalleri planlari yeniledik,parlattik,cilaladik.Yeni sozler vedik,yeni dualar ekledik,yeni yine niyetlerle besmele cektik.
Iste resimler;

 Azra ikea katalogunu incelerken

 Havuz korkusu olmayan fistik

 Adil'in yeni tutkusu,ninjago!Sayfalari tek tek cevire cevire insa ediyor!Bayram hediyesi.

 Azra'nin yenilenen tutkusu.Topuklu ev terlikleri.Kendi istegi uzre bayram hediyesi.

 Cekirdek ailemizin dogum gunu serisinden,Agustos ayina ozel 32. yas ,hala sevgiliyiz pastasi.

Azra'ya hala en cok kimi seviyorsun sorusunu sordugumuzda Adil diyor..

 Cekirdek ailemizin bayram sabahi klasigi-Ramazan 2012

 Kizgin olursa eller belde,

Bayram piknigi sonrasi.

Every day's a new day ..

...
Half time goes by
Suddenly you're wise
Another blink of an eye
Sixty seven is gone
The sun is getting high
We're moving on
I'm ninety nine for a moment
Dying for just another moment
And I'm just dreaming
Counting the ways to where you are 
Fifteen there's still time for you
Twenty two I feel her too
Thirty three you're on your way
Every day's a new day 

Fifteen there's still time for you
Time to buy and time to choose
Hey fifteen, there's never a wish better than this
When you only got hundred years to live

Huzur,

Bugun yine ahiskali arkadaslarimla toplandik iftarda,ayni grup ama baskasinin evi.Ramazandan ,oructan,vazifelerimizden,herseyin merkezinde O'nun rizasi olmasindan bahsettik,kuranlar okuduk,annecafenin verdigi ramazan duasini okuduk...Bu sefer gecenkinden cok daha fazla huzunlendim,ama dua ederken,o guzel huzurlu ani iyce kazidim beynime,en son ne zaman boyle huzurlu oldugumu hatirlamaya calismadan hemde...O anki hislerimi ne benim anlatmaya,nede bence kimsenin anlamaya gucu yeter..

Dostlara veda,

Dun ahiskali arkadaslarima gittim iftara.Yolda giderken yollarla vedalastim,kac kere gittim bu yollardan,neler dusundum,neler dinledim diye tatli huzunlu keyif yaptim.Sonra arkadaslarimi dusundum,4 yillik dostuluguma ne cok ani ama ne cok guzel tatli ani olusturmusuz onu dusundum.Hic kirgin bir gunumuz bile olmadi,hic birbirmizi yanlis anlamadik.Cok mutlu,keyifle gittim,cok da keyifli bir aksam gecirdim.
Yine cocuklar buyuk bir patirdiyla bir o yana,bir bu yana suru halinde kosusturuyorlardi.Ayni burda bahsettigim gibi.Ramazanin guzelliginden,bereketinden,cocuklara nasil anlatmaliyiz ,nasil sabirli anneler olmayiliz falan diye hem dertlendik,hem dertlestik.

Simdi esyalarda gitti ya,acayip rahatladim,arkadaslari birak,yillardir alisveris yaptigim yerlerle bile vedalasasim var..Aksam cok keyifliydi,saat 11'e dogru kucaklasip,ayrildim.

Hayat hep boyle,

Okudugum bloglarda anneler cocugundan,cokca da cocuklarindan bahsediyor.Hayatlarinin ne zor oldugundan,nasil kosturmaca ve telas oldugundan,yardimsiz  nasil zorlandiklarindan.Ben hepsinide buyuk keyifle okuyorum,ve anca onlari okudugum zaman farkediyorum benimde iki cocuk buyuttugumu,hemde yanlizlarin yanlizi oldugumu,cogu gunun telas icinde oldugunu,alisverisin pisirmenin ,yemenin herseyi yiyememenin ayri dert oldugunu,gurbette zaten oldugumuzu ama yinede yazilanlar kadar zorluk cekmedigimi,yada yasadiklarim fazla bile olsa boyle hissetmedigimi.neden mi?Bilmiyorum..

Ramazanin 2. aksami

Belki,zorluk hayatimizin bir parcasi olarak buyuduk ondan,belki gorunmeyen el,O rahmet biz farketmesekte hep uzerimizde oldugundan,olduguna emin oldugumuzdan,ama sonucta mutlaka oyle olmasi gerektiginden!

Hayat su bos evimizde bile yine yanliz ama pek tatli,pek huzurlu.Bu gunun insani cok dusunuyor,cok kafa yoruyor.Herseye bir sebep mana ariyor.Bazen-aslinda keske herzaman- rahat olmak,hayat hep boyle demek,su yasadigim an hakkimda en hayirli olan sekli demek en guzeli!

Los Angelas yolculari..

Okudugum kitabin tavsiyesini yerine getiriyorum ve yaziyorum,defterime.Yazdikca daha net goruyor,yada boguldugum sIkIntilara disardan daha iyi bakiyorum.Hayat ne hizli geciyor,yazarken en cok onu farkediyorum.

Benim klasik haline gelen Ramazan yazilarim bu sene yok,cunku biz tasiniyoruz.Esimin okulu bittiginden,daha iyi bir pozisyon buldugundan Los Angelas'a tasiniyoruz.Esyalar paketlendi ve gitti,esim de gitti cuma sabahi.Biz cocuklarla evde Ramazan'a basladik.Mutfakta 2 kap+kacak,odalarda 2 parca kiyafet ve yer yatagindan olusan sakin halimizle Ramazan'i ne olursa olsun idrak etmek icin ugrasiyoruz.Ramazanin her haliyle mutluyuz ama.Kismet olursa biz de onumuzdeki cuma yolcuyuz,cuma iftarimizi LosAngelas ta acicaz.Sonrasinda yerlesme,alisma olucagindan bu Ramazan muhtemelen misafir agirlayamadigim bir Ramazan olarak gecicek.

Onun disinda ben bu persembeye kadar calismaya devam edicem.Kreste vedalasma zamani basladi,ogrenciler kartlar ve hediyeler getirmeye basladi.Bir suru is arkadasim nerdeyse hergun seni cok ozliycez diyor..Bende cok ozliycem,hem cocuklari hem arkadaslarimi.bu 6 aylik zaman diliminde,umuyorum cocuklara ilerde beni hatirladiklarinda yuzlerinde gulumse olusturucak anilar olusturmusumdur.Arkadaslarima da I'm from Turkey dediginde biri,bom bom bakmak yerine,benim de tanidigim caliskan iyi:) bir kiz vardi tanidigim diyebilirler..

Hayat bizim tahmin etigimizden daha hizli,ve aslinda dusundugumuzden daha az komplex!Sadece tevekkul etmeyi bilsek,hersey daha kolay gecicek.

Yeni yazilarima,bu sefer okyonus kokulari ekleyerek,yakinda yendien burdayiz:)

Freedom Writers

Filmi 2 sene once izlmistim,asil olayim iki hafta once kutuphaneden oyalanmak icin kitap ararken kitabi bulmamla basladi.Freedom Writers Diary 1996 da Los Angelasta  lisede bir ingilizce ogretmeninin ve ogrencilerinin hayatlarindaki degisimini anlatiyor.Gercek hayat hikayeleri!Inanmayi,azmetmeyi,guvenmeyi anlatiyor.Farkliligin aslinda olmadigini,farkliliklardan cok ne cok ortak acilarimiz,mutluluklarimiz,zevklerimiz oldugunu anlatiyor.

Kitabi kreste cocuklarin uyku vaktinde aglaya aglaya okuyorum,muhtemelen ogretmen olamamanin verdigi huznude icine katip,aslinda kitaba agliyorum diyorum.Acaba ogretmen olsaydim,Erin Gruwel gibi mi olurdum diye hayal kurmadan yapamiyorum.

Filmini izlemeyenler gec olmadan izlesin,kitabi okumayanlar benim gibi 32sini beklemesin.Gunluk yazmayanlar ise,yada benim gibi bir yazip bir birakanlar Ms Gruwell'in dedigi gibi,herkesin kendine ait bir  hikayesi oldugunu,bu hikayeyi anlatmanin ne denli onemli oldugunu-kendinize dahi olsa bile- ogrenip bir an evvel harekete gecsin.

Benim aslinda kendime bile anlatamadigim hikayelerim var,simdi yazarken bile urktugum,deselemeye korktugum!Erin Gruwell'in sarti hergun yazmak,defter ve kalemi yakinlarinizda bir yerde tutun,ilham gelince yazin diyor ogrencilerine!

Olur mu,olur...

Ihtiyac halinde,

Deme niçin bu böyle. Yerincedir o öyle. Bak sonunu seyreyle. Mevlâ görelim neyler.
Neylerse güzel eyler.
                                          İbrahim Hakkı Erzurumî 

Azra'nin Topuklu Ayakkabi Zevki