Okudugum bloglarda anneler cocugundan,cokca da cocuklarindan bahsediyor.Hayatlarinin ne zor oldugundan,nasil kosturmaca ve telas oldugundan,
yardimsiz nasil zorlandiklarindan.Ben hepsinide buyuk keyifle okuyorum,ve anca onlari okudugum zaman farkediyorum benimde iki cocuk buyuttugumu,hemde yanlizlarin yanlizi oldugumu,cogu gunun telas icinde oldugunu,alisverisin pisirmenin ,yemenin herseyi yiyememenin ayri dert oldugunu,gurbette zaten oldugumuzu ama yinede yazilanlar kadar zorluk cekmedigimi,yada yasadiklarim fazla bile olsa boyle hissetmedigimi.neden mi?Bilmiyorum..
Ramazanin 2. aksami
Belki,zorluk hayatimizin bir parcasi olarak buyuduk ondan,belki gorunmeyen el,O rahmet biz farketmesekte hep uzerimizde oldugundan,olduguna emin oldugumuzdan,ama sonucta mutlaka oyle olmasi gerektiginden!
Hayat su bos evimizde bile yine yanliz ama pek tatli,pek huzurlu.Bu gunun insani cok dusunuyor,cok kafa yoruyor.Herseye bir sebep mana ariyor.Bazen-aslinda keske herzaman- rahat olmak,hayat hep boyle demek,su yasadigim an hakkimda en hayirli olan sekli demek en guzeli!
2 comments:
ay ben de söyleniyorum bazen değil mi:( utandım şimdi okurken..
ama ne yalan söyleyim zorlanıyorum ama dediğin gibi Görünmeyen El'i hatırlamak gerek daima..
:)kim zorlanmiyorki:)annesinin yaninda cocuk buyuten prensesleri saymiyorum:))bizimki biraz da sefil,ama bence cok daha guzel.
hersey bizim elimizde saniyoruz,halbuki degil.hep hatirlasam keske!
Post a Comment